Mü’min Ölürken Ölüm Acısı Duymaz

 Mü’min ölürken ölüm acısı duymaz hadisi ile kast edilen, mü’min hiç acı çekmeden ölmez anlamında değildir. Zira peygamber Efendimiz dahi vefat etmeden önce hastalanmış hastalığın sebep olduğu sancılara maruz kalmış kızı Fatıma(ra.anha) annemizin mübarek babasının bu haline üzüldüğünü gören Rasulullah: “Babanın çektiği son sıkıntılar olacaktır bunlar” buyurmuştur.
İlgili hadisi şerifte kast edilen ölüm acısı sekerattan sonraki acıdır. Yani can çıkarken duyulan acıdır.
Hikmet ehli büyükler “Salihlerin anıldığı yere rahmet yağar.” hadis-i şerifi; büyük zatların isimlerinin anıldığı yerde ruhlarının hazır olacağını ve oraya rahmet yağacağını gösterir dediler.

Bu ümmetin evliya zatlarının ruhu hazır olunca, Rasulullah Efendimizin ismi geçince, ruhu elbette hazır olur. Namazda, (Esselamü aleyke yâ eyyühennebiyyü) diyerek Rasulullah’a selam veriyoruz. O anda Rasulullah gelir, (Bana selam veren kim?) diye bakar, o kişiyi görür ve artık unutmaz. Ölürken onun karşısına gelir, (Üzülme, korkma, sana şefaat ederim) buyurur. Vefat eden mümin, o güzellik ve bu müjde karşısında öldüğünü bile anlamaz. Peygamber (s.a.v.)Eefendimiz bir hadisi şeriflerinde buyurdular ki;
-“ Peygamberi zikretmek ibadettir. Salihleri zikretmek günahlara kefarettir. Ölümü hatırlamak sadakadır. Kabri düşünmek, Cennete yaklaştırır.” (Hadisi Deylemi) 

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz;
-“ Mümin vefat ederken, ruhu, tereyağından kıl çeker gibi acı duymadan kolayca çıkar. Hiç anlamaz.” buyurunca, bir sahabî; 
-” Ya Rasulallah, sizin her sözünüz Kur’an-ı kerimle ilgilidir, onun açıklamasıdır. Bu sözünüz hangi âyetle ilgilidir?” diye sorar.
Peygamber (s.a.v.) Efendimiz Yusuf sûresinin 31. âyetini okur:
-“Azizin karısı, onların gizliden gizliye dedikodu yaydıklarını işitince, onlara davetçi gönderdi ve onlara mükellef bir sofra hazırladı. Her birine bir bıçak verdi, beri taraftan da Yusuf’a “çık karşılarına” dedi. Görür görmez hepsi onu gözlerinde çok büyüttüler ve (şaşkınlıkla) ellerini kestiler. Dediler ki: “Hâşâ! Allah için, bu bir insan değil, olsa olsa yüce bir melektir.” (Yusuf-31) ve şöyle cevap verir:

-” Yusuf’da sabahat vardı, melahat yoktu.”

Melahat, sevimlilik, tatlılık, can yakıcı güzellik demektir.
Sabahat ise dış görünüş, yüz güzelliği demektir. Peygamber efendimizde hem Melahat,  hem sabahat vardı. Fakat Allahü teâlâ onun sabahatını dünyada gizledi. Eğer açığa çıkarsaydı, hiç kimse onun güzelliği karşısında duramaz, düşer bayılırdı. Peygamber efendimiz âlemlere rahmettir, herkese iyilik için, merhamet edici olarak gelmişti. İnsanları zarara sokmak için gelmemişti. Onun için dünyada melahat güzelliği görülürken, sabahat güzelliği görülemedi, o Cennette görülecektir.