Ateist Filozofu Susturan Hoca

Bir gün merhum Nasreddin Hocanın
bulunduğu şehre dinsiz ateist bir filozof gelir.
Etrafında toplanan kalabalığa hitaben:
-” Ey insanlar şu ağaçları görüyor musunuz?
der. Halk hep birlikte:
– “Evet” der. Filozof tekrar sorar: 
– ” Peki şu evleri görüyor musunuz? Halk:
-” Evet” der. Filozof:
-” Şu dağları görüyor musunuz?” der. Halk:
-” Evet” der. Filozof:
-” Peki, Tanrı’yı görüyor musunuz?” der. Bu ani soru ile şaşkına dönen halktan hiç ses çıkmaz.. Bunun üzerine Ateist filozof taşı gediğine koyduğunu sanarak pis pis sırıtır ve; 
-” Tabii ya! Yok ki göresiniz” der.

    Bütün bu olanları sükunet ve vakarla dinleyen merhum Nasreddin Hoca, bir kaç adım öne çıkarak şaşkınlıktan dillerini yutmuş halka yönelerek:
-” Ey ahali! Şu dağları görüyor musunuz?” diye sorar.
    Şaşkınlıktan dilleri tutulan halktan:
-” Evet” diye bir uğultu kopar.  Bunun üzerine Hoca tekrar sorar:
-” Peki şu evleri görüyor musunuz?” der.
Halk yine:
-“Evet” der. Hoca:
-“Peki bu adamı görüyor musunuz?” der. Halk:
-” Eveeet” derler. Taşı gediğine koyma sırası Hocaya gelmiştir artık. Hoca kalabalığa sorar:
-” Peki bu adamın aklını görüyor musunuz?” der. Kalabalık hep bir ağızdan:
-” Haayır!!!” derler. Merhum Hoca filozofun başına ağır bir kaya bırakır gibi şu  muhteşem cevabı verir:
-“YOK Kİ GÖRESİNİZ…” der.
    Evet kendisini bir damla meniden yaratıp onu şekillendiren ve sonra da ona işitme, görme ve idrak veren Yüce Kudret sahibini yok sayan kimsede gerçek anlamda akıl yoktur. Olsa olsa o tür kimselerdeki akıl, akıl-ı meaştır. O akıl ise, hayvanlarda da bulunur. Ona da akıl denmez. Zira gerçek anlamda akıl, akl-ı meadtir. O akıl ise, niçin yaratıldığını düşünen, kendisinin iradesiz, cansız, eylemsiz, bilgisiz, kör ve sağır atomlar tarafından değil, bilen, gören, işiten, kudret ve irade sahibi bir varlık tarafından yaratılmasının mümkün olacağını akleden bir akıldır.