Azrail’in Bir Bakışıyla (hikaye)

Süleyman aleyhisselam zamanında Süleyman peygamberin bir hizmetçisi vardı. Bu adam birgün kapıda, hiç tanımadığı bir yabancı ile karşılaştı. Bu yabancı o hizmetçiye şöyle bir nazar etti. Hizmetçinin aklı başından gidecek gibi oldu. Sonra o yabancı, Süleyman Peygamber ile görüştü ve çıktı gitti. Hizmetçi adam onun ardından koşa koşa Süleyman Peygamberin huzuruna çıktı ve Ona sordu:

-“ Ey Allah’ın Elçisi biraz önce gelen o adam kimdi? Zira o adam bana bir kez dönüp baktı, canım çıkacak gibi oldu.” Dedi.
    Süleyman Peygamber:
-“ O Azrail(aleyhisselam) idi. Beni ziyarete gelmişti.”dedi.
    Bunun üzerine adam; Hindistan’da ölümün olmayacağı düşüncesinde olmalı idi ki,  Süleyman Peygambere yalvardı:
-“ Ey Allah’ın Elçisi, ne olur şu rüzgara emrette beni Hindistan’a götürsün.”
    Süleyman Peygamber hizmetçinin ölümden korktuğunu ve bu sebeple Hindistan’a gitmeyi istediğini anladı. Ancak bunun ölümden kurtuluş için faydasının olmadığını bildiği halde hizmetçiye bunu belli etmedi ve onun dediğini yaptı. Rüzgar Süleyman Peygamber’in emriyle adamı Hindistana’a indirdi. Ancak Azrail hizmetçiyi orada beklemekte idi ve derhal adamın canını oracıkta alıverdi.
    Bir süre sonra Azrail, Süleyman Peygamber’in yanına döndü ve Azrail’e sordu:
-“ Ey Azrail, kapıdaki hizmetçiye niçin öyle korkutucu olarak baktınız?
     Azrail:
-“ Ya Süleyman, her yıl olduğu gibi bu yıl bana yıl içinde öleceklerin listesi Levh-i Mahfuz’dan verildiğinde, o listede o hizmetçinin Hindistan’da ruhunu kabzedeceğim yazılı idi. Ancak sizin ziyaretinize geldiğimde o adamın ölümüne çok az bir süre kalmıştı. Ben ise, bu adamın bu şartlarda çok kısa bir süre sonra buradan Hindistan’a nasıl varabileceğine hayret ettiğm için o hizmetçiye o niyetle bakmıştım. Meğer bu vazifeyi yapmak için Hindistan’a gittiğimde Allah’ın hikmeti o ki, adamın rüzgarla oraya geldiğini gördüm ve ben de görevimi yaptım.